Kva faen er jordbæruka?

Kan jeg svømme når jeg har mensen?

12 myter om menstruasjonen knust en gang for alle.

KOMMENTAR: Det er ein grå laurdags føremiddag. Eg og mannen er på vår lokale bittevesle Kiwibutikk. Johnny, han med skjegget, sit i kassa. Vi handlar taco og helgesnop og dopapir, og utan å sjå opp legg eg fort ein pakke OB på bandet også.

Det er mannen sin tur til å betale, og eg går forbi for å pakke i posar då eg høyrer Johnny spørje: - Har du sånn kort?

- Kort? spør mannen.

- Ja, sånn rabattkort, seier Johnny.

- Eh, ja, mumlar eg og byrjar å leite i lommeboka med raude kinn.

- Kva slags kort er det? spør mannen, totalt utan antenner.

- Det treng ikkje du å vite” seier Johnny gemyttleg, før han tek imot tampong-og-bind-rabattkortet eg gjev han. Mannen ser kva det er.

- Åja! seier han og ler.

- Heh, seier eg og kjenner korleis sveitten byrjar å piple ut av alle kroppens holdrom då Johnny pip kortet mitt og gjev det tilbake.

- Ha ein fin dag! seier han.

- Gå og dø, seier eg. Men berre inni meg.

Veit det er fullstendig absurd

Det er jo ikkje Johnny i kassa sin feil at eg er ei sånn kvinne som framleis tykkjer det er pinleg å kjøpe tampongar. Eg veit det er fullstendig absurd.

Halvparten av verdas befolkning er kvinner, og dei aller fleste av oss har mensen og treng noko form for bind eller tampongar ein gong i månaden. Eg har handla tusenvis av pakkar med sanitetsprodukt i mitt liv.

Eg veit at mensen ikkje er pinleg eller noko å skamme seg over. Det er heilt naturleg.

Og likevel. Kvar gong eg legg OB-pakken min på bandet i kassa på butikken blir eg tolv år igjen og står på den lokale daglegvarehandelen og må kjøpe ein pakke Always før korpsøving, og plutseleg står Per Christian, den søtaste guten i korpset som eg har smugkika på borte på kornettrekka i fleire månadar, rett bak meg i køa.

Og der står eg med mensen og skal kjøpe bind, og der står han og seier hei og smiler, og eg mumlar eit hei tilbake og ber til Gud om at universet må sluke meg så eg aldri treng å sjå Per Christian inn i auga igjen. Inn i dei nydelege blå auga. Som no ser på binda mine og veit at eg står her og blør som ein annan gris, liksom.

Mensar regnbogar

Det er ikkje slike ting han treng å vite om meg. Han treng å vite at eg elskar Rolling Stones og hatar Spice Girls, at eg er ganske flink i engelsk men dødsdårleg i matte, at eg er ganske god på å etterlikne dialekter og at favorittmaten min er kylling og ris og at eg berre ser på Syv Søstre med ein ironisk distanse, eg likar det ikkje på skikkeleg, og alt dette kan vi snakke om viss vi sit saman i bussen på veg til Trondheim i neste veke når vi skal på korpstur.

Alt dette vil eg fortelje han om. Men det kan eg ikkje, eg må berre betale og ta med meg dei helsikkes binda mine og gå fort mot skulen til korpsøvinga og skifte før eg blør gjennom.

Og på korpsturen sit Per Christian saman med Anette. Og dei dansar klin på diskoteket på laurdagen. Ho har garantert ikkje mensen. Ikkje som nokon veit om, i alle fall. Ho mensar sikkert blomar og regnbogar. Dritkjerring.

Blod er så ufresht

Eg er ikkje stolt av desse kjenslene. Faktisk skammar eg meg over at eg skammar meg. Hovudet mitt forstår at det er heilt idiotisk å vere flau over mensen enno, når eg faktisk er over tredve år og feminist attpåtil. For eg kjenner at dette med mensen er noko som eg som feminist burde nekte plent å skamme meg over.

Men eitt eller anna i kroppen gjer at eg framleis kan finne på å raudne når eg må må ut i det offentlege på butikken og handle slike produkt. Fordi eg blør, og blod er så ufresht. Fordi mange tykkjer det er så ekkelt.

Fordi bindreklamene framleis opererar med blå væske for å demonstrere sugeevna til produkta sine. (Kven mensar blått?! Dei kongelege? Og sikkert ho Anette i korpset, men ho tel ikkje.)

Fordi dei som lagar smertestillande spesielt retta mot menssmerter ikkje eingong kan kalle det mensen på reklameplakatane sine, men «jordbæruka». (Kva faen er jordbæruka? Det høyrast ut som noko tilreisande polakkar som kjem til Noreg om sommaren for å plukke jordbær driv med. Det er i alle fall ikkje søte jordbær som kjem ut av meg ein gong i månaden, det kan eg love dykk.)

Tillært og snuskete skam

Det er hundreår av gammal skam eg kjenner. Gammal, illeluktande skam frå tider då kvinner blei sett på som ei mislukka utgåve av mannen, ein dårleg prototyp som blei mest avleggs då ein endeleg klarte å framstille den perfekte menneskeutgåva; Mannen.

Kjære kusa mi, snart må vi til gynekologen igjen!

Alle kvinner hatar å gå til gynekologen.

Som ikkje er så ekkel at han må drive og blø kvar månad.

Det er støvete, usexy skam frå dei tider då ein brukte mensen som grunn for ikkje å tilsetje kvinner i ymse yrker.

Frå tider då ein meinte at PMS gjer kvinner uskikka som leiarar og sjefar fordi hjernene deira blir så fulle av dårleg dømmekraft på grunn av alt dette blodet, alle desse hormona, alle desse kjenslene.

Det er nedarva, tillært, snuskete, kvinnefiendtleg skam eg kjenner.