«Jeg har hatt samleie med typen din da du var i Paris»

KOMMENTAR:

- Ofte kan eg bli så frustrert over mangelen på debattantar i Noreg. Kvar er de, de som tenkjer som meg? Kvifor seier de ingenting? Og kvifor kan de ikkje sei berre nøyaktig det eg tenkjer?

Også innser eg at eg jo er berre ein av dei mange som ikkje seier noko som helst. Eg er ein av dei tusenar som retweetar istadenfor å tweeta, som deler lenkar istadenfor å skapa dei.

Det blir lett sånn når ein er i skotlinja, eit kommentarfelt blir ei open åre rett inn i hjartet og eg les kvart eit ord som pumpast inn.

Sjuke mengder kommentarar

 Eg starta bloggen i gulltida for bloggar, i 2008, då pengane flaut fritt og ein flaug litt under radaren uansett kva ein skreiv om, og både bloggarar og kommentarskrivarar heldt seg relativt anonyme. Eg har fått så sjuke mengder kommentarar i mi bloggekarriere.

Mesteparten av dei er fantastiske, herlege menneske som gjer meg glad kvar einaste dag. Som sender postkort frå ferie i Paris eller blomar på døra då eg forlova meg.

Den vesle prosenten av negativitet er heldigvis ikkje så dominerande for meg lenger, og galle opptrer sjeldnare og sjeldnare blant mine kommentarar, men eg kan ømma for tenåring-Mariell som sat på hybelen og hyperventilerte fordi nokon på internett hadde skrive at augene hennar sat for langt inn i hovudet (obs: eksempel frå verkelegheita).

Eg trur óg at eg har vore heldig og lur som ikkje har blogga så mykje om utsjånad i form av antrekk og sminke, den type innlegg som ofte sjåast som invitasjonar til diskusjon om korvidt bloggaren har lagt på seg/operert nasen/dårlig hud, ofte skjult bak ein «konstruktiv tone».

Meg og Marie Antoinette

Eg hugsar nesten ingen konkrete kommentarar, berre ubehaget av innhaldet. Dei eg minnast aller best er dei som handlar om meg og Jostein.

- Egentlig gjer det meg uvel når fedre følger bruda fram, uansett kor glad eg er pappaen min

Det er lett å gløyme seg sjølv når ein planlegg bryllup.

Som ho som kommenterte, då me var på Molde Jazzfestival, at ho hadde sett oss og det såg ut som han ikkje ville halde handa mi.

Eg heldt meg i teltet i mange dagar etterpå, låg i soveposen og las ein biografi om Marie Antoinette og drøymte om ei tid før internett. Sjølv om – ho vart ikkje så bra behandla i det offentlege, ho heller.

Ein annan kommentar eg nesten hugsar handla om at Jostein burde vera ihop med ho, kommentarskrivaren, for han var så langt over meg på «good looking-barometeret» og ho dreiv dessutan óg med musikk.

Ein gong oppdaga eg ved ein slump ein forumtråd som handla om korvidt eg fortjente bokkontrakten min eller ikkje. Berre éin kommentar hugsar eg ordrett, fordi den var så absurd: «Jeg har hatt samleie med Jostein da du var i Paris».

Kven er eg til å meina noko?

Ein kan sei at desse berre er irrasjonelle personar, at dei utagerer og projiserer, at dei er feige og med dårleg impulskontroll. At det er synd i dei.

Det er vanskeleg å forstå kva som får personar til å skriva sånt. Men dei er like fullt der, klare til å angripa, lurande i mørket. Så eg klarer ikkje å samla ihop nok bravur. For kven er vel eg til å meina noko som helst?

Tenk om nokon ringer meg for at eg skal uttala meg? Tenk om dei stiller spørsmål eg ikkje kan svara på? Tenk om dei har rett? 

Orda sit att i halsen, og eg hatar meg sjølv kvar gong, for eg veit at eg burde sei noko, og eg veit at folk forventar det av meg. At nokon som meg, som har desse sterke meiningane og tusenvis av folk som høyrer på, såklart kjem til å sei noko, snakka om det, løfta viktige emne og våga å peika mot urett.

Istaden står eg i sirup, lamma, av denne barnlege frykten for å bli sett på nye måtar. 

Så, istaden berre sit eg her, skriv tekstar som aldri blir publiserte, ventar.

På at nokon skal sei akkurat det eg tenkjer, -eller, helst, på motet til å gjera det sjølv.

Vil du lese flere kommentarer fra bra damer? Følg Kvinneguiden på Facebook.

Denne saken ble første gang publisert 22/06 2015, og sist oppdatert 24/06 2017.