Pårørande til alvorleg skjuk
- Derfor hatar eg Bergen
- Eg hadde ingen å vera sint på. Berre byen som husa alt det vonde.
Mariell Øyre (26)
- Forfattar, fotograf, bloggdesignar og fast spaltist for Kvinneguiden.
- Frå Sognefjorden, har budd i London - men har flytta heim att til Sogn.
- Står bak den populære bloggen hjartesmil.
- Hausten 2013 kom debutromanen & me skal bli omskapte ut på Samlaget.
- Tildelt Noregs Mållag sitt stipend.
KOMMENTAR:
Berre å landa på Flesland gjer meg stressa. På flybussen på veg til byen vil eg kun prata om den katastrofale arkitekturen og kor verkeleg rasande det gjer meg. Å ringa banken min, som har hovudkontor i Bergen, gjer meg så sint, fordi ventedama seier på monoton bergensertonefall "Væænligst væænt på sva-ar".
Om berre éin person til prøver å fortelja meg kor triveleg det er ved Lille Lungegårdsvannet, så veit eg ikkje kva eg gjer.
No som me har flytta frå London til Vestlandet, peppar alle på Bergen. "Å, bur de berre eit par timar unna Bergen? Så flaks! Det er jo så sjarmerande der!" og så kokar det i blodet mitt, og eg kan kjenna meg sjølv bli flakkande i blikket, raudmussa i kinna og ustabil i røsta. Det har blitt ei morsom greie blant vennene våre, at Mariell hatar Bergen.
Om du spør meg kvifor, kjem eg til å fortelja deg alle grunnane til kvifor Bergen ikkje er ein by.
Korleis folka som bur der trur det er ein verdensmetropol. At ein ikkje kan gå fem meter utan å treffa på alle ein kjenner (og kvifor dette er ein dårleg ting).
Bergen var fristaden
Ein gong var Bergen fristaden vår. Det var dit Jostein og eg reiste for å føla oss vaksne og siviliserte, i ei tid då Oslo framleis var så veldig stort og skummelt, og mykje lengre vekk. Me reiste frå hybellivet på Sandane for ei helg og tok bussen dit for å bu på hotell og gå på teater, bruka timesvis på Fretex og altfor mange kroner på dyr te.
I Bergen var eg den personen eg ønska å bli som vaksen, eg drømte om ein leilighet øvst i eit av dei snirklete husa med store bokhyller og utsikt over byen. Eit liv med søndagstur på Fløyen.
For det blotte auget er det fullstendig umogleg å sjå kva som gjekk feil. Men om du dreg i det øvste laget, skrapar bort sårskorpa som snart er ti år gamal og tittar inn under der, finn du eit traume så stort som ein varmluftsballong.
Vente og vente
Tre veker gjekk eg og venta den hausten, venta og venta og venta, på at mamma skulle koma ut av koma. Tok bussen fram og tilbake frå Haukeland sjukehus, ringte til intensivavdelinga kvar morgon for å høyra om natta hadde gitt oss noko interessant, noko håndfast, ei vag tidslinje eg kunne forholda meg til.
Sat ved kanten av sjukehussenga og nistirra på dei lukka augo, og tenkte at om eg blunka, så kom eg til å oversjå noko viktig, noko eg kunne ta vidare til sjukepleiarane.
På veggen i gangen: «Tro ikke mørket når lyset går ned i skumringens fang. Alltid er det på jorden et sted soloppgang.»
Og eg blir framleis kvalm av å lesa det.
Distraksjonane
Medan eg slo ihel timane på kafé, klarte ikkje mamma å pusta sjølv. Samtidig som eg traff blogglesarar på Platekompaniet, fekk ho den eine lunga punktert ved eit uhell. Når eg brukte heile stipendet på eit lilla Henrik Vibskov-skjerf, visste me ikkje om ho kom til å vakna eller ikkje.
Bak distraksjonane rasa eit sinne i meg, det redselsfylte sinnet som berre tenåringar kjenner, som dominerer alle sekund du ikkje tenkjer på noko anna.
Men då ho til slutt vakna, heilt utan stemme og raud i augene, var det ikkje lov å vera sint lenger. Ein skulle smila takksamt, le av morsomme ting ho sa då ho framleis var halvt neddopa, og ha høgtlesing av kort på blomane som kom til sjukehusrommet.
Det eigentlege problemet
Men eg var sint. Det var ein brytar eg ikkje hadde tilgang på, og eg var så innmari, innmari rasande for kor redd eg hadde vore. Tenåringar blir sjeldan redde så andre kan sjå; sinnet legg seg over redsla som ei perfekt avstøypt maske. Men eg hadde jo ingen å vera sint på. Berre byen som husa alt det vonde.
Jo meir avstand som bygde seg opp mellom notida og vekene på Haukeland, jo meir etablert vart det i hjernen min at problemet var Bergen.
Det vage raseriet hadde lagt vegen dit, det var ei enkel sak. Alt det andre grumset var blitt sopt ihop og gøymt under teppet, i eit jamnt lag for å vera sikker på at eg aldri skulle finna på å leita der.
Vegen ut av traumet
I vårreingjeringa som no rår i livet mitt, har eg bestemt meg for å gi Bergen ein ny sjanse. For min eigen del, for å stå stødigare i meg sjølv. Kanskje blir det litt som å møta att ein venn som ein hadde grusomme kranglar med og ikkje har møtt på mange år.
Plutseleg kjem ein på dei gode tinga og får anledning til å oppdaga sånt ein ikkje kunne sjå før fordi hjartet var så lukka og låst.
Eg skal ta meg gjennom tunnellen, den faktiske og den emosjonelle, og til den andre sida av fjellet. I bearbeidinga av traumet spår eg at det finst store kvite hotellsenger, terapeutisk shopping og fleire koppar kaffi enn ein har hender til å telja.
Dei er jo ganske gode på kaffi der borte, tross alt.
Vil du lese flere kommentarer fra bra damer? Meld deg på vårt nyhetsbrev og følg Kvinneguiden på Facebook!
Denne saken ble første gang publisert 05/03 2017, og sist oppdatert 28/04 2017.